Najniebezpieczniejsze wydarzenie w moim życiu

  Piszę tego posta, żeby trochę ochłonąć. Wczoraj wieczorem przyjechałam z Berlina (będzie o tym jeszcze kiedyś). Obudziłam się ok 9:00, zjadłam śniadanie pooglądałam Dzień Dobry TVN. Normalny przyjemny poranek. Mojemu psu zachciało się wyjść na spacer, a ja miałam ochotę więc ubrałam się i poszłam. Szliśmy sobie spokojnie alejką do tego przeznaczoną, gdy nagle nie wiadomo skąd pojawił się wielki pies. Wiele razy już zdarzały mi się takie sytuacje, ale zawsze sobie jakoś radziłam (dałam rade odgonić). Tym razem- jak się zapewne domyślacie- było inaczej. Moja Saba jest suczką i chyba zaczynała jej się cieczka, a ów pies chyba to wyczuł. Był bardzo nachalny, nie reagował na moje krzyki i nieudolne odganiania, Saba była wystraszona i się za mną chowała, a ja stałam mu na drodze do niej. Posadziłam Sabę na ławce i nagle nie wiadomo czemu piej uciekł. Uf! Byłyśmy bardzo roztrzęsione więc siedziałyśmy trochę przytulone na ławce uspokajając się nawzajem. Poszłyśmy na dalszy spacer, jak gdyby nigdy nic.

Myślicie, ze to koniec? Nic bardziej mylnego- to dopiero był początek.

Doszłyśmy do końca alejki i zawróciłyśmy inną drogą w stronę domu. Wzięło mnie tak jakoś na śpiewanie i nuciłam sobie piosenkę z Kosogłosa- "The hanging tree". Ironia, że akurat ją. Wróćmy do tego co się wydarzyło dalej. Jesteśmy już obok domu, ale spacer był dość krótki, była idealna temperatura więc spacerowaliśmy dalej- przed siebie. Doszłyśmy do placu zabaw obok szkoły podstawowej (obok jest początek nieszczęsnej alejki spacerowej). Dwójka dzieci bawiło się na karuzeli. Poza nimi żywej duszy. Jak myślicie co się stało? Tak, spotkaliśmy Tego psa. Od razu nas zauważył. Czym prędzej wzięłam Sabę na ręce i weszłam na ławkę. Pies podbiegł i skoczył na nią dwoma łapami, a że był naprawdę gigantyczny dosięgał mi do pasa (ja stoję na ławce więc wyobraźcie to sobie). Nie dało się go nijak odgonić.

Obok mnie przeszła jakaś młoda pani- nawet nie spojrzała w moim kierunku. Za chwilę zza rogu wyszedł pan z małym czarnym psem kundelkiem, który miał może z 50 lat (pan, nie pies). Byłam bliska płaczu- pies dalej na mnie skakał, trzymałam Sabę wysoko i bolały mnie ręce, dzieci z karuzeli próbowały zawołać psa, naprawdę się martwiły czy mi się nic nie stanie. Krzyknęłam do pana, czy mógłby mi pomóc. Popatrzał na mnie dziwnie i zmienił kierunek(oczywiście nie w moją stronę). Pies na chwilę odszedł ode mnie i pobiegł do czarnego kundelka, a pan powiedział "Nawet nie próbuj tu podchodzić" i czary-mary piec odszedł. Podejrzewam że kundelek był samcem, dlatego się nim nie zainteresował. Jednak skorzystałam z tej chwil nieuwagi psa (sytuacja trwała może kilka sekund). Postawiłam Sabę na ziemię i pobiegłam w stronę domu jak najszybciej mogłam. Zerknęłam do tyłu i pies zaczął nas gonić! Deptał nam po piętach więc intuicyjnie wskoczyłam za żywopłot (nie był gęsty, ani "cały"- były to bardziej krzaki posadzone w równych odstępach). Pies skręcił razem z nami i tak kilka razy- musiało to dziwnie wyglądać, ale naprawdę była to kwestia kilku sekund. Nagle zauważyłam, że nie jest już za nami tylko na trawniku za moim blokiem, obok żywopłotu. Schyliłam się za krzakami i czekałam aż się trochę oddali. Zrobił kilka kroków dalej i pobiegłam szybciej niż kiedykolwiek w życiu. Podejrzewam, ze gdyby było to na ocenę dostałabym 7 :) Do drzwi klatki schodowej nie było daleko, może z 10-15 metrów. W głowie przeleciało mi w czasie tych kilku sekund kilka myśli:

1. Jeśli nas złapie to koniec.
2. Wolę żeby mnie pogryzł niż zrobił coś Sabie.
3. Błagam, żeby drzwi były otwarte.

 Na szczęście były otwarte, a raczej przymknięte, ale nie zatrzaśnięte. Szybko wbiegłam do środka, zatrzasnęłam je i pobiegłam na pierwsze piętro, bo było tam wielkie okno. Dostałam zawału serca gdy zobaczyłam psa pod naszym blokiem. Ale byłyśmy bezpieczne. Musiałam usiąść na parapecie, bo bym zemdlała. Gdy weszłam do domu adrenalina wygrała i po prostu się popłakałam. Wszystko opowiedziałam mamie i zrobiło mi się tak słabo, że prawie zasnęłam- na szczęście 5 kostek czekolady mnie uratowało.

Dalej trzęsą mi się ręce, ale cieszę się, że mogę się tym z wami podzielić.  Teraz czuję jakbym grała w jakimś filmie akcji- tyle się wydarzyło w ciągu może 2 minut.

Co wy byście zrobili na moim miejscu?